tweede maand in Aussie

Mooi. Jeroen in de pen.

Vier weken sinds ons vorig verhaaltje. In Brisbane waren we van plan werk te gaan vinden voor ons beiden, en voor een langere periode te blijven.
Voor Anna was dat iets harder dan verwacht, dus besloten we toch nog maar een paar weken aan rondreizen te besteden. Een van de meest invloedrijke beslissingen van de laatste paar maanden, op het ja-woord na natuurlijk.

Onze pijlen waren gericht op Alice Springs. Een dorp ten grootte van Staphorst precies in het midden van Australië. Omringd door woestijn, en niets anders dan woestijn. De afstand van Brisbane naar Alice Springs is ongeveer 3500 kilometer. Er zijn twee manieren om in Alice Springs te komen; 1 = 3500 km asfalt. De andere optie is voor de helft "offroad". Onverharde wegen bestaande uit zand en stenen. Deze weg word "the outback way" genoemd.

Alle voorbereidingen getroffen; 40 liter water aan boord. Alle benodigde gereedschappen om eventueel de auto te repareren waren aanwezig.
Vanuit Brisbane vertrokken, zo'n 1500 kilometer ten westen van Brisbane, hebben we een laatste stop gemaakt in een plaats genaamd Boulia voordat we de daadwerkelijke onverharde 'plenty highway' op zouden gaan. Samen met een overheidsfunctionaris een laatste check uitgevoerd aan de auto, en de laatste informatie opgeslagen.
Volgens deze vrouw was de conditie van de wegen in 'prima staat', en zouden wij niet voor verrassingen komen te staan.

Helaas was deze informatie dusdanig insufficiënt dat we na 400 kilometer op een onbeschrijflijk slecht wegdek terecht kwamen. Stenen. Alleen maar stenen. Scherp en rechtopstaand.
Eerst één lekke band. Daarna een tweede lekke band. Daarna nog twee beschadigde wielen. Onze normaal zo betrouwbare hotel-op-wielen ten prooi gevallen aan het slechte wegdek. Niet langer in staat om de twee trotse eigenaren verder te transporteren.
Probleem. Oplossing. Wachtende en hopende op een hulpzame passant was er verder niets te doen dan water drinken en een boek lezen.
Dat laatste indiceert hoe verdraaid de situatie was, maar het was een goed boek.
Aan het einde van dag twee kwam dan eindelijk de langverwachte voorbijganger. Een 53 meter lange vrachtauto 'road train' met een satelliettelefoon aan boord. Constaterende dat ons voertuig niet langer wegwaardig was, heeft deze aardige meneer de politie gebeld.
Politie is ons komen halen, en heeft ons naar Alice Springs gebracht.
Onze trouwe Jackaroo hebben we moeten 'doneren' aan de inheemse bevolking. Aboriginals. Volgens agent Frank, was de staat van deze 'plenty highway' dankzij overstromingen eerder dit jaar, in de slechtste staat sinds. 6. jaar.
Ah, vandaar.
Fijn. Fijne informatievoorzieningen.

Enkele dagen in Alice Springs kregen we het aanbod om een week of twee op een zogenaamd Cattle Station te gaan werken. Dit is één van de relatief kleinere cattle stations in Australië. Deze, genaamd Coniston, was groter dan de provincie Overijssel.
Hard en lang werken. Temperatuur van 40 droge graden. Met de nadruk op droog. Niet zo vochtig als in Nederland, dus het was nog wel redelijk uit te houden.

Doel van het werk was om een selectie van het vee in vrachtwagens te laden om verkocht te worden aan het abatoir. Slachthuis.
De selectie bestond uit stieren. Bulls. De grootste en oudste stieren boorden tot de verkoopselectie.
Verbazingwekkend genoeg raakt er bijna nooit iemand gewond bij het veedrijven. Bijna. Veel van het vee hebben nog nooit in hun koeienleven een mens gezien. Laat staan herriemakende voertuigen. Dat je moet rennen en springen voor je leven komt dan ook met enige regelmaat voor. Veel van de stieren zijn ontzettend agressief. Deze 8 á 900 kilo stieren zien mensen als een bedreiging en willen dan ook niets liever dan deze bedreiging elimineren. Maakt het werk spannend.

Naast het vee lopen er ook veel ongenode gasten rond op zo'n cattle station. Tussen het vee scharen zich kamelen, wilde paarden en ezels.
Paarden reageren spastisch. Zo spastisch dat verschillende paarden zich letterlijk dood rennen tegen de hekken.
Ezels zijn 'gewoon aanwezig'. Volledig gesynchroniseerd sjouwen deze creaturen in formatie doelloos en onschuldig rond.
Kamelen zijn geinig. Behalve dat ze te weinig water over laten voor het vee, zijn ze onschuldig en sociaal.

Poosje op een cattle station is goed voor de ervaring. Veel ervaring.
Eigenaar Chris had een psychisch zieke bull uit zijn lijden geschoten, en had voor ons de opdracht deze dooie bull met de truck weg te slepen en te villen. Het vlees zou uiteindelijk, geïnjecteerd met vergif, dienen als voer voor de wilde honden.
Het villen was een first-timer voor ons beiden, en plezant was het niet.

Negen dagen, en dus een dikke 110 werkuren, later zat onze job er op en zijn we met een collega teruggereden naar Brisbane. Over het asfalt welteverstaan. Twee nachten en twee dagen non-stop rijden.
Deze reis heeft onze visie op kangaroe's ook iets veranderd.
Deze beesten zijn leuk op foto's en in dierentuinen. Niet langs de snelweg. Op wegen waar een snelheidslimiet van 110 geldt, is het na zonsondergang niet mogelijk om veel sneller dan 60 of 80 km/h te rijden.
Honderden. Kangoeroe's. Ze zitten langs het asfalt te chillen met familie en aanverwanten. Ja, bij bossies. Bossies minus vier, dat is. We hebben er vier aangereden waarvan in ieder geval één confirmed kill.
'Zal ze leren.

Terug in tropisch Brisbane verblijven we een weekje in een klein degelijk en knus hostel. Anna is druk op zoek naar een leuke baan, en dat lijkt aankomende week uit te gaan pakken. Ikzelf ben ondertussen een samenwerking gestart met een zwembadbouwer hier in de regio.
Hij bouwt zwembaden, ik doe de bestrating, terrassen, etcetera.
Weer drøk aan de gang.

Schroom vooral niet om ook eens een update te geven vanuit het koude kikkerlandje! Horen graag wat jullie uitvoeren en wat nieuw is.

Oké DOEI.